1937
Η περιπέτεια ξεκινά
Μετά από σχεδόν 15 χρόνια συνεργασίας με τον Mario Mazzetti και την ΜΜ, τον Σεπτέμβριο του 1937 ο Alfonso Morini αυτονομείται. Ανοίγει μια μικρή επιχείρηση στη via Malvasia της Μπολόνια, όπου τον Ιανουάριο του 1938 αρχίζει να παράγει τρίτροχα με κινητήρες 350, 500 και 600 κυβικών εκατοστών. Μια επιλογή που υπαγορεύεται από τις συνθήκες της εποχής, καθώς τα τρίτροχα τύπου μοτοσικλέτας απολαμβάνουν μειωμένη φορολογία, η άδεια οδήγησης δεν είναι απαραίτητη και κοστίζουν το ένα τρίτο των μικρών φορτηγών. Η προσιτότητα και οι καλές επιδόσεις αρχίζουν να δίνουν στη νέα εταιρεία της Μπολόνια φήμη. Για την τεχνική πτυχή εμπλέκονται οι Dante Lambertini, Gino Marchesini και Dolcino Veronesi, οι οποίοι θα γίνουν πρόσωπα-κλειδιά στη μεταπολεμική περίοδο, όταν η εταιρεία θα επικεντρωθεί στον τομέα των μοτοσυκλετών, εγκαταλείποντας τα τρίτροχα.
1946
Η πρώτη μοτοσυκλέτα
Παρά τους πολεμικούς βομβαρδισμούς που Κατέστρεψαν το εργοστάσιο, ο Alfonso Morini δε χάνει το κουράγιο του και ξεκινά από την αρχή. Στον δίχρονο κινητήρα 125 βλέπει το τέλειο όχημα κατάλληλο για τις μεταπολεμικές ανάγκες. Το πρώτο Moto Morini εμφανίζεται μάλιστα την άνοιξη του 1946 και λόγω των χρονικών περιορισμών είναι εμπνευσμένο από το καλύτερο 125 της εποχής, το DKW RT. Η παραγωγή ξεκινά σε ένα νέο εργοστάσιο στη via Ludovico Berti, πάντα στη Μπολόνια. Το 125 είναι ο πρώτος ελαφρύς κινητήρας που παράγεται σε μια Ιταλία απελευθερωμένη από το φασισμό και όταν παρουσιάζεται στην εμπορική έκθεση του Μιλάνου ορίζεται ως η "επιτυχία της χρονιάς" για τη μοτοσικλέτα.
1947
Turismo Sport
Το μοντέλο τουρισμού πλαισιώνεται από την αθλητική έκδοση. Η ισχύς αυξάνεται από 4,5 HP σε 5,7 HP, η ταχύτητα από 75 σε 80 km/h. Τα πρώτα 125 μοντέλα ξεπερνούν τους αντιπάλους τους σε ποιότητα, αξιοπιστία και άνεση (ακόμη και από το ντεμπούτο του είναι εξοπλισμένο με πίσω ανάρτηση). Η παραγωγή ολοκληρώνεται το 1954. Με το δίχρονο 125 ξεκινούν οι πρώτοι αγωνιστικοί αγώνες και επιτυγχάνονται οι πρώτες νίκες. Ο Umberto Mascetti ξεκινά τη λαμπρή καριέρα του με αυτή τη μικρή μοτοσικλέτα που συναρπάζει για πρώτη φορά, ειδικά το 1948, όταν κερδίζει αρκετούς αγώνες στο δευτεροβάθμιο ιταλικό πρωτάθλημα. Η αγωνιστική έκδοση έχει 4 ταχύτητες αντί για 3 και φτάνει στους 8/9 ίππους. Η ταχύτητα είναι περίπου 120 χλμ/ώρα.
1949
Κερδίζοντας το GP
Συνειδητοποιώντας την ανωτερότητα του τετράχρονου κινητήρα, ο Alfonso Morini δίνει το πράσινο φως για μια νέα μοτοσυκλέτα GP, την αλυσοκίνητη 125 με μονό άξονα. Με συμπίεση 9:1 και καρμπυρατέρ 28mm, αποδίδει 12 HP στις 10.000 στροφές ανά λεπτό. Η μοτοσυκλέτα ζυγίζει 80 κιλά. Εκτός από αρκετούς εθνικούς τίτλους πρώτης κατηγορίας, αυτή είναι η πρώτη Moto Morini που κερδίζει ένα GP, το 1951 στη Monza με τον Emilio Mendogni, κερδίζοντας τις μοτοσυκλέτες MV και Mondial bialbero. Στο τέλος είναι σε θέση να παράγει 16 ίππους.
1953
175 Settebello
Το 175 Settebello κάνει το ντεμπούτο του, η κορυφή της γκάμας της εταιρείας της Μπολόνια, πολύ περιζήτητη και από εκείνους που θέλουν να αγωνιστούν σε αγώνες, ειδικά μεγάλων αποστάσεων. Αυτό το μοντέλο, που αναπτύχθηκε με γνώμονα τον ανταγωνισμό, έφτασε στο μέγιστο επίπεδο εξέλιξής του το 1962 με την έκδοση "Aste Corte" των 22 ίππων στις 10.500 σ.α.λ. Το 1954 δημιουργείται η υπέροχη 175 Settebello, που προορίζεται για τους αγώνες Milano-Taranto και Motogiro d'Italia. Ένας μονοκύλινδρος με κατανομή διαχωρισμού ενός άξονα ικανός να αποδίδει 22 ίππους στις 9.000 στροφές ανά λεπτό. Διαθέτει ένα πολύ αποτελεσματικό πλαίσιο - ανοιχτό πλαίσιο διπλής λίκνου, υδραυλικές αναρτήσεις κορυφαίου επιπέδου - και αποδεικνύεται νικητής και στους δύο κλασικούς αγώνες μεγάλων αποστάσεων. Παράγεται σε περίπου 15 παραδείγματα, ενώ έχει αναπτυχθεί και ως 250 cc.
1955
Το νέο εργοστάσιο στην Μπολόνια
Η αύξηση της παραγωγής απαιτεί ένα νέο εργοστάσιο και έτσι η Moto Morini μετακομίζει στη via Bergami 7, φυσικά πάντα στην Μπολόνια.
1957
το νέο σχέδιο για ένα GP 250cc
Ο Alfonso Morini αποφασίζει ότι τώρα είναι η στιγμή να συμμετάσχει με συνέχεια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ταχύτητας και το νέο σχέδιο για μια μοτοσυκλέτα GP 250 cc αναπτύσσεται από τον Nerio Biavati, το πρώην δεξί χέρι του τεχνικού Alfonso Drusiani στο τμήμα corse Mondial. Ανατίθεται στον Mendogni και θα κερδίσει το κύπελλο Shell στην Imola το 1959, αλλά αργότερα δε θα μπορέσει να ανταγωνιστεί τις MV. Η κατάρρευση των δίχρονων 125 αναγκάζει τη Moto Morini να καλύψει το κενό της γκάμας στην πιο εμπορική αγορά. Απορρίπτοντας την υπόθεση ενός μειωμένου μονοκύλινδρου 175, επιλέγεται ένα νέο πιο σύγχρονο και ορθολογικό προϊόν, με τρόπο που να μειώνει τον αριθμό των εξαρτημάτων και να περιορίζει έτσι το κόστος παραγωγής. Έτσι, δημιουργείται η ζωηρή 100άρα - ένα μέγεθος κινητήρα που ήταν ακόμα επαρκές εκείνη την εποχή - η οποία θα χρησιμεύσει ως βάση δύο χρόνια αργότερα για τη γέννηση της Corsaro 125.
1964
Ένας σπουδαίος χειριστής: Angelo Bergamonti
Ένας άλλος σπουδαίος αναβάτης του οποίου το όνομα συνδέεται με την Moto Morini είναι ο Angelo Bergamonti (18 Μαρτίου 1939 - 4 Απριλίου 1971). Ένας θαυμαστής των δοκιμαστικών διαδρομών με τον οποίο μοιράζεται μεγάλη συγγένεια: το πάθος και ο σεβασμός για τους μηχανικούς, την έρευνα και το στυλ οδήγησης. Ντεμπούτο το 1957 στην κατηγορία των εφεδρικών με μια 175 Settebello, και μετά από μια παύση μερικών ετών επίσης λόγω γάμου, ξεκινάει ξανά ως junior το 1964, πάντα με μια Morini 175 την οποία προετοιμάζει στο εργαστήριο της Gussola. Το 1966 είναι πρεσβύτερος, αγωνίζεται με την Corsaro 125 και την ένδοξη 250 bialbero πρώην μοτοσυκλέτα δοκιμών που χαρίζει στη Moto Morini τη νίκη στο ιταλικό πρωτάθλημα του 1967.
1965
Ανάπτυξη στις ΗΠΑ
Οι εξαγωγές στις ΗΠΑ ξεκινούν μέσω του εισαγωγέα John Berti. Δημιουργούνται νέα μοντέλα με διαφορετικές προδιαγραφές από αυτά που πωλούνται στην Ιταλία και αλλάζουν ακόμη και όνομα: για παράδειγμα το Corsarino γίνεται Pirate και Twister, το Corsaro, πάντα ανάλογα με την έκδοση ονομάζεται Thunder Chief, Jaguar και Hurricane.
1975
3 ½ ο μαγικός αριθμός
Στις αρχές του έτους το Corsaro αντικαθίσταται από το 125 h με κινητήρα που προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από το 3 1⁄2. Είναι ο πιο σύγχρονος από τους σύγχρονους τετράχρονους και διαθέτει ορισμένες μοναδικές λεπτομέρειες, από την ηλεκτρονική ανάφλεξη μέχρι τις έξι ταχύτητες. Επιπλέον, απολαμβάνει αμέσως τα πλεονεκτήματα ενός μπροστινού δίσκου φρένων 260 mm, όπως και στο 3 1⁄2. Έχοντας 13,75 ίππους στις 9.000 στροφές ανά λεπτό, μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα 125 km/h. Το 125 σταματά την παραγωγή του το 1985, αφήνοντας τη μοτοσυκλέτα enduro KJ 125 με το καθήκον να φέρει τη σημαία της Morini ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες για δεκαεξάχρονους.
1977
Το νέο 500
Από το 1975 η Morini εργάζεται πάνω στη νέα μοτοσυκλέτα δρόμου 500, η οποία παρουσιάστηκε στην οριστική της έκδοση στην έκθεση του Μιλάνου το 1977. Το μέγεθος του κινητήρα αυξάνεται στα 478,5 κυβικά εκατοστά (69×64 mm), η ισχύς στους 43 ίππους στις 7.500 στροφές ανά λεπτό και η ταχύτητα στα 175 km/h. Ένα χρόνο αργότερα, δουλεύοντας μόνο στην εξωτερική της εμφάνιση, δημιουργείται η σπορ έκδοση. Το 1981 οι κινητήρες εφοδιάζονται με εξατάχυτο κιβώτιο ταχυτήτων. Το 1978 κάνει το ντεμπούτο του ο εξαιρετικός δικύλινδρος 250 (59×43,8 mm = 239,5 cc) με 25 ίππους στις 9.000 rpm και ταχύτητα 140 km/h, ο οποίος πουλάει καλά, ειδικά στο εξωτερικό. Παρακάτω, η γκάμα του 1977, η οποία περιλαμβάνει επίσης τον μονοκύλινδρο 250 των 18,5 ίππων.
2005
Η χρονιά της επανεκκίνησης
Η χρονιά της επανεκκίνησης της εταιρείας. Οι νέες μοτοσικλέτες Corsaro 1200 (1.187 cc, 140 HP) και 9 1/2 (948 cc, 117 HP) αποτελούν ένα καινοτόμο σχέδιο της Lambertini, ενώ ο σχεδιασμός είναι υπό τη διεύθυνση του Luciano Marabese. Ο νέος κινητήρας είναι ένας δικύλινδρος 87° V, με 4 βαλβίδες, με ηλεκτρονικό ψεκασμό καυσίμου και 6 ταχύτητες και με πλαίσιο από σωλήνα trellis.
2007
Νέα μοντέλα
Εκτός από τη Corsaro Veloce 1200, η οποία διαθέτει ένα πιο εξελιγμένο πλαίσιο, κάνουν το ντεμπούτο τους οι μοτοσυκλέτες On-Off Scrambler 1200 και Granpasso 1200. Η οικογένεια Morini έχει πλέον τον πλήρη έλεγχο της εταιρείας.
2011
Το μονοπάτι της ανάπτυξης
Η Moto Morini περιήλθε στην κατοχή δύο επιχειρηματιών: Sandro Capotosti και Ruggeromassimo Jannuzzelli και το 2013 το εργοστάσιο μεταφέρεται στο Trivolzio, στην επαρχία της Pavia. Η ιδιοκτησία περνά εξ ολοκλήρου στην οικογένεια Jannuzzelli. Στη συνέχεια, ξεκινά μια διαδικασία εξέλιξης για να διασφαλιστεί ότι οι μοτοσικλέτες τηρούν τις προδιαγραφές Euro 4, μετά την οποία δημιουργούνται νέα μοντέλα, από τα οποία προέρχονται οι τολμηρές Corsaro ZZ, Corsaro ZT και η συναρπαστική Milano.
2018
Ένα νέο ξεκίνημα
Τον Οκτώβριο του 2018 η εταιρεία αλλάζει χέρια και γίνεται μέρος του ομίλου Zhongneng Vehicle Group, ο οποίος έχει ως στόχο να εδραιώσει και να ενισχύσει τη διάσημη θέση της εταιρείας Golden Eagle, πραγματοποιώντας σημαντικές επενδύσεις που αφορούν τόσο τα τρέχοντα όσο και τα νέα μοντέλα, επίσης με διαφορετικά μεγέθη κινητήρων, με στόχο τη διεύρυνση της γκάμας Morini και την αύξηση της παρουσίας της στην αγορά. Την επόμενη χρονιά η Moto Morini άρχισε να εργάζεται πάνω στο σχέδιο adventure: 650cc X-CAPE.
2021
Μια νέα εποχή
Η Moto Morini λανσάρει στην αγορά το πολυαναμενόμενο X-CAPE 650cc, το οποίο γνωρίζει αμέσως μεγάλη επιτυχία, σκαρφαλώνοντας στα charts των πωλήσεων μέσα σε λίγους μήνες και κάνοντας τη μάρκα και πάλι γνωστή. Την επόμενη χρονιά, ξεκίνησε η παραγωγή του SEIEMMEZZO. Η νέα γκάμα Moto Morini, με τις δύο εκδόσεις Street και Scrambler, στοχεύει να φέρει τη μάρκα σε ένα όλο και πιο ευρύ και πολύπλευρο πεδίο.
